We hadden ervan, Henri en ik, gisteravond. We deden bijna in ons broek en onze buik deed pijn van het schaterlachen. Het hele huis daverde ervan.
Dit was de schuldige.
Onder de kastanjeboom graasden twee ezels.
Ie en Aa.
Uit het voorlaatste boek van de onnavolgbare Paul De Moor, Bellen blazen in de violentuin. Ook over Wolfgang Amadeus Mozart.
Ik kijk al uit naar En iedereen ging op zijn mieren zitten.
Advertenties
september 9, 2008 at 08:04
Heerlijk!
De dag beginnen met een lach die blijft nagiechelen telkens je eraan denkt. De dag kan niet meer stuk!
september 9, 2008 at 10:38
is er iets zaliger dan ongelooflijk de slappe lach krijgen ?