Morgen Komt Polly

Van een last minute vakantie gesproken. Zaterdagmiddag zaten wij in het supergezellige pakhuis (waar de zon binnenscheen!) om de verjaardag van mijn mama te vieren, en toen vroeg mijn vader: “Hoe vaak zijn jullie al naar zee geweest dit jaar?”, en toen repliceerde b.: “Waarom gaan jullie nu niet, ik zit toch weer vast met Jazz in ’t Park, en het doet altijd zo deugd aan ulder longskens.” En toen riep Henri: “O, ja, mama, gaan we, gaan we, gaan we?”, terwijl hij zijn allergrootste bambi-ogen opzette. En zo zaten we 2 uur laten gewoon Aan Zee! Gans de avond hebben Henri en ik elkaar beurtelings in de arm geknepen zeggend: “Allez, wij zitten nu aan zee!” Henri liep over van moederliefde, en nuchter als ik ben, weet ik dat ik daarvan moet genieten as long as it lasts. Wat ik dan ook heb gedaan. Dus gingen we petanquen op het strand, onderwijl wandelend (en had die bui ons niet verrast, we waren serieus ver geraakt), go-carren in een vintage karretje voor twee (en er kon nog een tweeling bij op de achterbank), watervechten in de duinen, op het strand zitten achter een zeil dat bol stond van de wind, wandelen (in de duinen, in Raversijde, Henri’s tweede thuis), en spelen natuurlijk. Het voelt alsof we een week op vakantie zijn geweest! Er zit zelfs zand in onze oren! En ik ben stijf als liep ik de Dodentocht.

Petanque net voor de bui.

Wandelen in Raversijde.

Soldaat H. My private guide.

Niets leuker dan een avondwandeling aan zee, zo net voor het slapen.